Door de Kimberley's

Na Katherine begint ons avontuur in Western Australië. Als West Australie een land zou zijn geweest, dan zou het het op tien na grootste land ter wereld zijn! En dat gaan we merken want vanaf Katherine moeten we nog bijna 4000km afleggen naar onze eindbestemming Perth. 

Maar voor we Nothern Territory verlaten moeten we eerst nog 300 km afleggen. De stadjes zijn nu dun bezaaid en het eerste stadje na 300 km is Timber Creek. Daar tussenin op 150 km is er een roadhouse waar je kunt tanken/eten/slapen. Voor de rest uitgestrekte landschappen met veel bomen, af en toe een auto en verder helemaal niets. Onvoorstelbaar voor ons dat je 300 km rijdt en alleen een Roadhouse tegenkomt. In Nederland ben je dan gewoon het land uit, zonder dat je iets bent tegen gekomen. 

Vanaf Timber Creek is het ongeveer 200 km naar Lake Argyle, de volgende overnachtingsplek. Nu steken we de grens over naar Western Australië. Dat betekent dat de klok 1,5!! Uur terug gaat en we moeten al ons fruit en groente inleveren. (Ze zijn hier als de dood voor fruitvliegjes die de grens over zouden kunnen gaan ;-)). 
Maar die 1,5 uur terug in de tijd is grappig. Normaal zet je de klok voor of achteruit als je gevlogen hebt maar nu dus niet. We vertrekken om 8.30 uur van de camping, rijden 200 km en komen om 9.30 uur aan op de volgende camping. 
Een ander gevolg is dat het nu om 17.30 donker is. Aan 1 kant fijn want dan koelt het snel of aan de andere kant komen de muggen :-( . Het was ons al opgevallen dat het hier om half 9, 9 uur stil is op de camping en daar gaan we nu ook aan meedoen. Ook wij liggen nu tussen 9 en half 10 in bed maar om 6 uur staan we op en moeten we soms zelfs in de rij staan voor de douche!! 

Lake Argyle is een stuwmeer dat is aangelegd eind jaren zestig om de watervoorraad in dit gebied te waarborgen en om irrigatie van het landbouwgebied bij Kununnura te ontwikkelen. Het is een onvoorstelbaar groot meer, 70km lang. Onze camping zit op een prachtige plek en heeft een fantastisch zwembad. De omgeving is prachtig: rode rotsformaties, blauw van het meer, blauw van de lucht en tussendoor groen. De rotsformaties in dit gebied blijken 1,6 miljoen jaar oud te zijn ... dat is tocht niet voor te stellen!! Op het meer maken we een sunsetcruise en leren dat er 30.000!! Zoetwaterkrokodillen leven in het meer. Ondanks dat zwemmen Arco,Timo en Jorja tijdens de cruise lekker in het meer. We besluiten om een extra dag te blijven en in te richten als schooldag .... er zijn beroerdere plekken om school te hebben ;-). 

Na 3 heerlijke dagen rijden we een klein stukje (70km) naar Kununnura. Een stadje dat groter is geworden met de bouw van de dam. Dit stadje is de gateway naar de oostkant van de Kimberley's. Dit is een outback gebied met heuvels, rotsformaties, gorges en soms ook watervallen. 
Kununurra is ook het begin/eindpunt van de Gibb River Road, een 580 km lange gravelweg door het verlaten landschap met diverse rivercrossings. Deze weg kan alleen met een 4WD auto gereden worden. Tot groot verdriet van Arco kunnen wij deze weg niet rijden omdat we ervoor gekozen hebben om met een camper te reizen. Maar we besluiten de camper voor 2 dagen rust te geven en een 4WD auto te huren en een stukje de GRR te rijden naar Home Valley Station. 

De eerste 30 km van de Gibb River road waren net geasfalteerd. Helaas dus iets korter hobbelen. De afslag naar El questo station was ons eerste gravel stuk. Onze 4WD veranderde direct in een enorme rammelbak. Ook hier de eerste paar kleine rivercrossings gemaakt. Zelfs Timo en Jorja keken op van hun iPad. Ging soepeltjes en dat geeft vertrouwen voor het latere grote werk. Bij Zebelee springs lekker gezwommen in de warme bronnen. Lekker 28 graden wat een stuk aangenamer is dan de (erg) koude zwembaden op de campings. We hebben al diverse keren nagevraagd waarom de zwembaden zo koud zijn. Ze zouden toch ook moeten opwarmen in ruim 30 graden. Niemand kan het ons vertellen. Voordeel is wel dat de zwembaden niet erg druk zijn.

Na het bezoek aan El questro station zijn we dan echt begonnen aan de Gibb River road.  De wasbordjes gravel en herrie in de auto went snel. Na drie kwartier komen we bij de beruchte Pentacrost River crossing. Alhoewel het waterniveau nu laag is, was het toch best wel een lang stuk. Gelukkig kwam er een andere auto achter ons die wij, galant als we zijn, voor lieten gaan. Het water leek niet hoger te komen dan de onderkant van de portieren. Dus wij zouden droog over moeten komen. Na nog wat fotootjes vertrokken we naar de overkant.  Eigenlijk ging het best makkelijk. De motor sloeg niet af en de auto hobbelde lekker over de keien naar de overkant. 

Hiervandaan waren we vrij snel in Home Valley station. In de namiddag een sunsettour gemaakt naar een mooi uitzichtpunt met een hapje en een drankje. Dit bleek uiteindelijk een privétour te zijn. Heerlijk gezeten en gedronken en gekeken naar de sunset. Timo en Jorja waren bezig met stenen stapelen en tekeningen maken op de stenen. 

De volgende dag weer terug via de zelfde route. De rivercrossing geroutineerd genomen en bij een ander deel van El Questro station de Emma Pools walk gemaakt. Een klein wandeltje van 1600 meter naar de Pools. Dit hadden we toch wel wat onderschat want pas na ruim een uur klauteren kwamen we bij de Pools aan. Gelukkig was het de moeite zeker waard. Op de foto's is het niet volledig te zien maar het was er fantastisch. 

Aan het eind van de middag de auto weer ingeleverd en weer met onze eigen vertrouwde rammelbak terug naar de camping.

En altijd de zon boven ons hoofd en ruim 30 graden. Na zoveel weken zon, snak je gewoon soms naar een wolk ...en ja.... ook wel eens een regenbui. Maar die gaat nu echt niet komen want we zitten in het droge seizoen. Het natte seizoen begint begin oktober met de ' build up' . Dit is een periode van 2 maanden dat het steeds heter en vochtiger wordt. Het is dan hier niet aangenaam om te leven. Het wordt ook wel het suïcide seizoen genoemd. Pas als in december de regen gaat vallen wordt het iets aangenamer, maar dan valt er weer zoveel regen dat je ook liever ergens anders bent. Zo droog als het nu is zo nat is alles dan. Veel overstromingen en dus ook gebieden waar je niet meer kunt komen. De Gibb River Road bijvoorbeeld is dan gesloten. 

Als laatste wil ik nog noemen dat ook wij hier natuurlijk op de hoogte zijn van die verschrikkelijke ramp met het vliegtuig en het verdriet in Nederland. Groot was ook hier onze verslagenheid toen wij hoorden van deze ramp en mijn maag draaide zich letterlijk om toen wij hoorden dat wij nog geen 4 weken eerder onze reis begonnen met hetzelfde vluchtnummer! Hoewel wij er hier ver vanaf zitten gaat het toch elke dag wel even door onze gedachten en voelen wij mee met de nabestaanden. Wij gaan nog even door met genieten van onze reis in het besef dat alles in 1 klap weg kan zijn.